Pewnego dnia na moje podwórko podjechał samochód z upchanym fotelem w bagażniku. Właściciel przywiózł go do renowacji. Niby nic takiego, fotel jak fotel. Nasza znajomość niestety nie zaczęła się pomyślnie. Fotel zablokował się w bagażniku i nie mogliśmy go w żaden sposób wyciągnąć. W końcu utknął tak, że nie dało rady go wepchnąć z powrotem, ani wyciągnąć całkowicie. Uratował nas chyba optymizm i rozbrajający śmiech właściciela. Po długiej walce w końcu się udało i takie oto cudo stanęło na podjeździe.
Normalnie obraz nędzy i rozpaczy.
Chyba najgorszy przypadek, jaki do tej pory trafił w moje ręce.
Pierwszą warstwę postanowiłam ściągnąć już na zewnątrz. Zanim wniosłam ten skarb do mojej pracowni.
I w takim stanie miał stać i czekać na swoją kolej. Moje plany niestety po pierwszym dniu legły w gruzach. W mojej pracowni zaczął unosić się okropny zapach stęchlizny i czego tam jeszcze. Nie mogłam tego znieść i postanowiłam wywalić całe wnętrzności.
Cały fotel był na sprężynach. 18 sztuk na oparciu i 16 na siedzisku.
Żeby tego było mało, sprężyny były nawet na podłokietnikach.
I tak wyrywałam, rozbrajałam i czyściłam. Wtedy też założyłam, że nie odnowię tego fotela tradycyjną metodą. O... w życiu nie będę się z nim mordować - pomyślałam. Gąbka, obiciówka i po robocie. No nie miałam do niego serca.
Po wymontowaniu obrzydliwych bebechów, otrzymałam czysty drewniany stelaż. No może nie taki czysty, ale przynajmniej nie śmierdzący :-)
I właśnie w takim stanie stał i stał i stał i wreszcie się doczekał. Pracę zaczęłam od wyciągania gwoździ. Później szlifowałam drewniane elementy. W trakcie tych prac, zauważyłam napisy na drewnianej konstrukcji.
Moje serducho zmiękło chyba na widok daty 1930r. Stwierdziałam, że napchanie w niego gąbki będzie profanacją. Zakupiłam pasy, sprężyny lejowe, trawę morską i przystąpiłam do prac. Miałam wiele obaw czy dam radę. Tak się składa, że fotel należy do mojego przyjaciela i widziałam, że jak spitolę sprawę to głowy mi nie urwie. Zawsze istniała opcja napalenia wielkiego ogniska z fotelem w roli głównej i opicia mojej porażki :-)
Najpierw posklejałam i wzmocniłam stelaż.
Później naciągałam pasy tapicerskie na siedzisko. Tradycyjnie używano gwoździ. Ja wykorzystałam cuda techniki, czyli taker pneumatyczny. Bardzo pomocny był również naciągacz pasów z kolcami.
Następnie etap, którego bałam się najbardziej - wiązanie sprężyn. Przyszyłam je do pasów. Z tym akurat nie było większego problemu.
Następnie wiązanie. Już dziś wiem, że nie tak prosto jest to zrobić. Trzeba uważać, żeby sprężyny się nie dotykały, sznurki żeby były naprężone i ogólnie wiele rzeczy po drodze trzeba mieć na uwadze, aby zrobić to dobrze.
Pewnie specjaliści powiedzą, że to nie tak, że masę błędów popełniłam i takie tam. Nawet jestem w stanie to zrozumieć. Jestem jednak z siebie tak dumna, że raczej nie przyćmi to mojej euforii.
Kolejny etap to przykrycie sprężyn płótnem. Tradycyjnie powinnam użyć juty. Ja wykorzystałam białą bawełnę.
Przyszła kolej na oparcie. Etapy prac tak jak w przypadku siedziska.
Przeplatanka gotowa.
Czas na sprężyny z oparcia. Wzorując się na starym, robiłam nowe.
Jeszcze boczki.
Na oparcie zamiast trawy dałam gąbkę, przyznaję się bez bicia. No i mamy taką formę.
Na koniec obiciówka, gwoździe ozdobne i wreszcie finisz.
Jak na amatora to myślę, że wyszło całkiem nieźle.
Co sądzicie?
Na koniec tak dla podsumowania, wersja przed i po.
Pozdrawiam wszystkich odwiedzających i do następnego.
cudny
OdpowiedzUsuń